الهام فکری نوآوری های محلی را می توان در نوشته های رابیندرانات_تاگور و مهاتما_گاندی دو تن از برجسته ترین فیلسوفان و اصلاح طلبان اجتماعی قرن بیستم هند ملاحظه کرد. تحقیر گاندی برای مکانیزاسیون در مقیاس بزرگ به خوبی مشهور است. وی تصور می كرد كه استفاده وسیع از ماشین آلات منجر به استثمار جامعه و برهم زدن نظم اجتماعی خواهدشد. وی بیشتر از رویکرد جامعه محلی در فعالیت های فناوری پشتیبانی می کند که در قالب Charkha به نمایش گذاشته شد. رویکرد گاندی دستیابی به فناوری های مناسب به منظور دستیابی به عدالت بیشتر یا «عدالت توزیعی» مانند «نیازهای اساسی» یعنی غذا، پوشاک، سرپناه، بهداشت و آموزش پایه مرتبط است.
وی همچنین تلاش کرد این رویکرد را به تغییر فناوری با ایده خود سوادشی متصل کند. مفهوم سوادشی به اعتماد به نفس محلی و استفاده از دانش و توانایی های محلی در زندگی روزمره اشاره دارد. بنابراین، نوآوریهای مردمی، به یک معنا، فلسفه فناوری گاندی و توسعه اجتماعی توسط مردم عادی را تکرار می کند. این فناوری ها نه تنها مبتنی بر مقادیر «سوادشی» هستند، بلکه نمادی از فرایند توانمندسازی از طریق کمک به خود نیز هستند.
تاگور همچنین با این اعتقاد كه چنین فعالیت هایی می تواند سبب خلاقیت جوامع روستایی شود، در صدد حمایت از توسعه صنایع دستی و آثار باستانی محلی بود. وی یک مرکز آموزشی ایجاد کرد که هدف اصلی آن «کمک به حل مشکلات روستاییان» بود.
جین نشان می دهد كه دانشمندانی مانند تاگور و گاندی معتقد بودند كه هند، فقط با جست و جوی باورها، ارزش ها و دانش می تواند خود را برای رویارویی با چالش های پیش رو بازسازی كند. نظامها و فناوری هایی که به‌طور ارگانیک در جوامع محلی رشد یابند. بدین ترتیب، نوآوری های مردمی، مجموعه ای از آرمانهای اجتماعی- سیاسی و اقتصادی مردم را نشان می دهد، که به‌طور معمول بیشتر از مهارت و تجربه عملی خود استفاده می کنند.
https://ngiiran.com/
https://lnkd.in/e_asjKVK
https://lnkd.in/dDujRgmj
https://t.me/ngiiran
شبکه_نوآوران_مردمی_ایران
NGIIran
